முரளி மகிழ்ச்சி வெள்ளத்தில் கரைபுரண்டோடிக்கொண்டிருந்தான். கண்ணைக் கவரும் விதத்தில் அலங்கரிக்கப்பட்ட வீட்டுக்கூடம், அவனது இன்பத்தை மேன்மேலும் அதிகரித்தது. அன்று முரளியின் பத்தாவது பிறந்தநாள். முரளியின் பெற்றோர், அவனது பிறந்தநாளை விமரிசையாக கொண்டாட அனைத்து ஏற்பாடுகளையும் செய்திருந்தனர். முரளியின் நண்பர்களும், உறவினர்களும் அவனை வாழ்த்த பலவிதமான பரிசுப் பொருள்களுடன் காத்திருந்தனர். முரளி கேக் வெட்டியபிறகு ஒவ்வொருவராக வந்து வாழ்த்துக் கூறி பரிசுப்பொருள்களைக் கொடுத்தனர். இறுதியில் முரளியின் மாமா, விலையுயர்ந்த, தங்கநிறத்தில் மினுமினுத்த, பேனா ஒன்றைப் பரிசாகக் கொடுத்தார்.
அந்தப் பேனாவைப் பார்த்த உடன் முரளி ஆச்சர்யம் கலந்த சந்தோசத்தில் துள்ளிக் குதித்தான். வெகுநாட்களாக தன் பெற்றோரிடம் அதைப் போன்ற ஒரு பேனாவை வாங்கித் தருமாறு மன்றாடிக்கொண்டிருந்தான், முரளி. அன்று அவன் கனவு நனவாகிப் போனதால் தலைகால் புரியவில்லை அவனுக்கு. தன் மாமாவைக் கட்டியணைத்து நன்றி கூறினான். அப்பொழுதிலிருந்து, அந்தப் பேனாவே உலகமாகிப் போனது அவனுக்கு. பிறந்தநாள் கொண்டாட்டம் இனிதே நிறைவுற்றது. அடுத்தநாள் பள்ளிக்குச் செல்லவேண்டியிருந்ததால், வீட்டுப்பாடங்களை செய்ய ஆரம்பித்தான். மாமா பரிசாகத் தந்த, தங்க நிறப்பேனாவை வைத்து, வீட்டுப்பாடங்களை மிக உற்சாகத்துடன் செய்து முடித்தான். அடுத்தநாள் எப்போது வரும் என்றும், தன் பள்ளி நண்பர்களிடம் எப்போது தன் தங்கநிறப் பேனாவைக் காண்பிக்கலாம் என்றும் ஆவலுடன் எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருந்தான், முரளி.
நிலவு மறைந்து பகலவன் தூங்கி எழுந்தான். காலைக் கடன்களை முடித்து, சிற்றுண்டி உண்டு பள்ளிக்கு தயாரானான், முரளி. புதிய தங்கநிறப் பேனா தன் பள்ளிப்பையில் இருக்கிறதா என்பதை உறுதி செய்து கொண்டு, தன் பெற்றோரிடம் விடைபெற்றான். முரளியின் உள்ளத்தில் ஒரு வித உல்லாசம் ஊஞ்சலாடிக்கொண்டிருந்தது. ஓட்டமும் நடையுமாகப் பள்ளியை அடைந்தான். தன் பள்ளித் தோழர்களைக் கண்டதும் சூரியனைக் கண்ட தாமரையைப் போல் அவன் முகம் மலர்ந்தது. தன் தோழர்களிடம் தங்கநறப் பேனாவைக் காட்டி, அதன் அருமை பெருமைகளை விளக்கினான். அதைக் கேட்ட அவன் தோழர்கள், வியப்பில் வாயடைத்து நின்றனர். முரளியின் கையிலிருந்த பேனா "தக தக" வென்று ஜொலித்ததைப் பார்த்து சிலர் பொறாமை கொண்டனர்.
கணித பாட வகுப்பு ஆரம்பித்தது. தங்கநிறப் பேனாவையே பயன்படுத்தி பாடங்களை எழுதினான், முரளி. பள்ளி இடைவேளை வந்ததும், தங்கநிறப் பேனாவை கண்ணும் கருத்துமாக தன் பேனாப்பையில் வைத்து விட்டு வகுப்பை விட்டு வெளியேறினான். பள்ளி உணவகத்தில் கூட்டம் நிரம்பி வழிந்தது. "மீ கொரிங்" கடையில் பாம்பு போன்ற நீண்ட வரிசை இருந்தபோதும், அவனுக்கு மிகவும் பிடித்த உணவு "மீ கொரிங்" என்பதால், அதன் வரிசையில் பொறுமையாக காத்திருந்தான். தன் முறை வந்ததும் உணவை வாங்கி வந்து, மேசையில் அமர்ந்து நன்கு ரசித்து, ருசித்து சாப்பிட்டான்.
அந்நேரம், தமிழ் பாடவேளை என்பதால், தமிழாசிரியர் வகுப்பிற்குள் நுழைந்தார். கண்ணீரும் கம்பலையுமாக நின்று கொண்டிருந்த முரளியிடம், "என்ன நிகழ்ந்தது", என்று கேட்டார் ஆசிரியர். துக்கம் தொண்டையை அடைத்தவாறே நிகழ்ந்த அனைத்தையும் ஒன்றுவிடாமல் கூறினான், முரளி. அதைப் பொறுமையாக கேட்டறிந்த ஆசிரியர், வகுப்பு மாணவர்களிடம், "திருடுவது ஒரு தீய ஒழுக்கம் என்பதை அறிந்து கொள்ளுங்கள்.
நன்றிக்கு வித்தாகும் நல்லொழுக்கம் தீயொழுக்கம்
என்றும் இடும்பைத் தரும்.
என்ற திருக்குறளுக்கு ஏற்ப, தீய ஒழுக்கம் எப்போதும் துன்பத்தைக் கொடுக்கும். நல்லொழுக்கம் இன்பமான நல்வாழ்க்கைக்கு காரணமாக இருக்கும். எனவே திருடுவதை இப்போதே விட்டுவிடுங்கள். பேனாவை எடுத்தவர் வகுப்பு முடிந்த பிறகு ரகசியமாக என்னிடம் கொடுத்து விடுங்கள்" என்று அறிவுரை கூறினார். அறிவுரையைக் கேட்ட முரளியின் தோழன் அருண், உடனே எழுந்து, "பேனாவை நான் தான் ஓர் ஆசையில் எடுத்துவிட்டேன். இனிமேல் இவ்வாறு செய்யமாட்டேன், என்னை மன்னித்து விடுங்கள்" என்று கெஞ்சினான். ஆசிரியரும் முரளியும் அவனை மன்னித்தனர். தன் பேனா திரும்ப கிடைத்த சந்தோஷத்தில் நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டான் முரளி.
